در تمام هستی، هیچ چیز بدی وجود ندارد.
«بد» زادۀ ذهن انسان است، اگر موضوعی ما را نارحت می‌کند به این دلیل است که خودمان خواسته‌ایم.
من نمی‌توانم قبول کنم خدایی که سرچشمۀ خیر و خوبی و برکت است، چیزی به نام بدی آفریده باشد. آن چیزی که ما از آن به بدی یاد می‌کنیم، همان چیزی است که در خیالمان برای خود ساخته‌ایم. در اکثر کتاب‌های موفقیت بیان شده است که دنیای بیرونی ما الگو گرفته از دنیای درونی ما است.
در قسمتی از کتاب قانون توانگری، نوشتۀ کاترین پاندر می‌خوانیم:
"در روزگاری زندگی می‌کنیم که دانشمندان علوم ذهنی می‌گویند: انسان می‌تواند آنچه را در تخیل خود تصور می‌کند بیافریند. تصاویر ذهنی، اوضاع و شرایط و تجربه‌های زندگی و امور آدمی را می‌سازد. به عبارت دیگر، اگر در زندگیتان شاهد شکست و تنگنا هستید، نخست آن را در ذهنتان مجسم کرده بودید. از این رو، برای از میان برداشتن این موانع و مشکلات باید نخست در ذهنتان آن‌ها را نابود کنید و همه چیز را به صورت دلخواه ببینید."
پس باید قبول کنیم که اگر دنیا را پر از بدی می‌بینیم تقصیر خودمان است نه دیگران. روزگار آن زمانی بر وفق مراد ما خواهد بود که ما آن را همانطور که می‌خواهیم تصور کنیم و باور کنیم.
